Jelina Mutu
Te lezen in
“De kindjes liggen boven te slapen, oom Reinhart! Ik ben geen kind meer. Maar vroeger was ik een Jodenkindje. Dat wisten jullie niet, hè? Ik ben op de lagere school altijd uitgescholden voor Jodenkindje. Hoe kan dat? Omdat jullie de verhalen over de kampen nooit aan jullie kinderen hebben verteld. Jullie hebben alleen maar verteld over de hongerwinter, over gestolen fietsen, over distributiebonnen en doorgeknipte telefoondraden. Dat de Joden werden afgemaakt was bijzaak. Zoiets vertel je niet aan je kinderen. Dus die bleven een donker kind gewoon een Jodenkindje noemen.”
Eefje Vonk kijkt haar gesprekspartner aan. Dit is de Jelina van het emotionele weerzien waarover mevrouw Van Bers had verteld. De Jelina waarover getwijfeld werd. Moeten we haar iets laten weten? De Jelina die toen onmiddellijk aangaf dat ze het woord wilde voeren. De Jelina die een therapeutische woongemeenschap in het noorden van het land heeft gesticht.